Psalm rodowodowy

Ku powieści tej nakłoń ucha,

Ludu wierny mój, a posłuchaj

I miej wiecznie przed oczami,

Kimżeś między narodami:

Patrz tam, gdzie Sarmacja jest żyzna,

Tam to była Twoja ojczyzna,

Gdzie przodkowie Twoi śmiali

Z Rzymianami się ścierali.

Na paiżach Dunaj przebyli,

Tam o złotą wolność walczyli,

A Rzymianom dawszy baty,

Wędrowali za Karpaty;

Tutaj wtedy w lasach głębokich

Żyły tylko gryfy i smoki,

Krwawym wzrokiem wkoło toczył

Człowiek z jaszczurczymi oczy.

Zatem przodek Twój złożył zbroję,

Skoro ujrzał dziedzictwo swoje

I szczęśliwy już Sarmata

Szablę z pługiem chętnie zbratał;

Zaraz potem ochotnie zniża

Kark swój hardy przed znakiem krzyża,

W czym wiadomość jest doniosła,

Że kobieta krzyż przyniosła.

Potem przyszedł ów wiek żelazny,

Kiedy liczne odparł najazdy,

Minął wiek karmazynowy,

Kiedy wzięto go w okowy.

A pobuntowana w okowach,

Rozbiegła się dziatwa Lechowa;

Resztę krwawym spiął wędzidłem

Zdrajca, z azjatyckim bydłem.

Ale jeszcze nie jest pobity

Świetny okręt Rzeczpospolitej;

Czasem we śnie widzę nagle,

Jak rozwija świetne żagle,

Hardym dziobem fale rozpruwa,

Liczna, bitna załoga czuwa,

Złoty sztandar podniesiony,

Aż ocieram łzę, wzruszony.

Republiko! gdzie się zataczasz,

W jakie obce porty znów zbaczasz,

A z ojczystej twojej strony

Czyj dom będzie uczyniony?

- Ja się zowę rzeką podziemną,

Bóg jest ze mną, orzeł nade mną;

Choć się skryję, to wypłynę,

A bądź pewien, że nie zginę.